Tivemos unha visita máxica: O Apalpador!!!
Toniño contounos un conto sobre esta personaxe, cantamos unha canción do Apalpador e debeu ser iso que...TOC,TOC,TOC chaman á porta. Quen será? Rápido a tumbarse cas barrigas cara arriba que ao mellos é o Apalpador. E alí estaba.
Grazas a Toniño pola súa historia e ao Apalpador e aos seus axudantes por vir dende o Courel a visitarnos e ademais traernos un agasallo.
Unha visita, unha sorpresa e un gran momento. Roscón e Uxía Lambona viñeron para cantar e tocar para nós. Houbo risas, bailes e moita ilusión e concentración. Por un tempo non existiu mais que dous artistas enriba dun anaco verde. Ata nos visitou a vaca Muxía, despois de moito chamar por ela, iso sí.
Como agradecer que teñan compartido o seu tempo e o seu talento con nós, para facernos felices e para que un día de escola se convertise nun día único e especial, sen mais pago que vernos desfrutar. Grazas por estar sempre dispostos a acompañarnos.
Este ano, en Infantil, tivemos unha árbore propia que decoramos de maneira colectiva.
O noso Mik fíxonos chegar moitas propostas nese "Calendario de Adviento". Unha delas foi a creación dunha árbore de Nadal empregando material non estructurado. Aquí vos deixamos algunha imaxe dese proceso. Eles e elas foron os artífices do seu deseño e decoración a partir do material que nunha cestiña deixou para nós.
Se queredes ver as propostas das demais aulas, xa sabedes, accedede ao blog da Biblioteca dende a páxina da escola.
Aquí está o último conto de Outono e a actividade que o acompañou. Esta vez foi un libro pop-up moi chulo o que serviu para petar na nosa imaxinación e creatividade e en todas esas imaxes, sons, texturas e cheiros de outono que garda a nosa mente. E con todo iso a flor de pel, chegou o momento de crear.
O avó de Diego, Fernando, visitounos para amosarnos dous dos seus talentos. Primeiro uns bonecos que fai el mesmo e que logo pinta con moita delicadeza e que o axudaron no tempo de confinamento, cando non podía desrutar dunha actividade que lle gusta moito, a fotografía. Como non podía traer a máquina que emprega para a confección das figuras, enviounos un vídeo, así como fotografías de diferentes bonecos, parte dos cales trouxo para que os vísemos. Ademais de explicarnos moitas e interesantes cousas, deixounos, de agasallo, unha tartaruga para cada un.
Para a segunda parte tivemos que saír ao exterior, pois sabe manexar drons! Logo de informarnos de todo o necesario o puidemos ver de preto e tocar e despois....a voar! Ata escoitamos a torre de control do aeroporto. É necesario levar un transmisor que permita saber os despegues e as aterrizaxes cando se manexa o dron nun radio de 8km ao mesmo, pois a seguridade é fundamental. Xa vedes que aprendemos unha chea de cousas.
Moitísimas grazas por esta visita, como sempre é un luxo poder contar ca vosa colaboración.
Hai un dito que di que "despois da tormenta sempre chega a calma" e, para nós, a diversión. Os días de areeiro logo dun día chuvioso son recibidos con alegría, pois sabemos que case con total seguridade estará un gran charco agardando por nós.
Aquí quedan algunhas fotiños dun novo día de charco, diferente aos demais, pois cada día de charco é un novo día, con novas experiencias e descubrimentos, novas invencións, novas ideas e retos. Tempo para traballar en equipo e tempo para estar en soidade, tempo para desenvolver a atención e a concentración. Hai quen elixe un lugar e non se move, concentrado na súa tarefa, e hai quen prefire ir cambiando de actividade e compañía.
A auga freca nas mans é un pracer, ser salpicad@ perde importancia, as texturas pegañentas son buscadas para sentir como os pés quedan case pegados ao chan, como se a area tirara por eles cara abaixo mentres pretendemos levantalos para saír; a procura do estado mais axeitado para facer bolas ou "albóndigas" enche o tempo.... E todo grazas a un arreiro e algo de chuvia.
E como xa dixemos que comezamos a respirar o Nadal, desta vez a nai de Naiara trouxo para compartir o seu talento con nós unha manualidade de nadal. A verdade é que moito nos gustaron esas boliñas que con tanto agarimo trouxo xa feitas. Logo de escoller a que mais nos gustase, montamos o noso nome (cas letriñas que tamén recortara na casa e traía preparadiñas) e o pegamos onde nos pareceu. E chegou o momento de ir escollendo formas e cores de goma eva para prepralas nós mem@s e logo pegalas.
Foi todo un traballo de organización, deseño, delicadeza....e moita pacencia pola nosa parte agardando a quenda e a axuda; pero mereceu a pena.
Moitas grazas a Montse por vir a compartir este tempiño con nós e tamén o seu talento, así como por todo o seu traballo previo.
E xa comeza a cheirar a Nadal, e xa parece que todo reloce e que as cores e os brillos xorden por todas partes. E xa chegou tamén o noso calendario de adviento particular da man de Mik. Un calendario con curiosidades, enlaces para cancións e curtas, propostas de receitas, adiviñas, quebracabezas....e vai ti a saber que mais 🎄. Así que cada día toca facer unha visitiña á entrada da biblioteca e abrir o sobre que corresponde. Estamos list@s para as sorpresas.
O 25 de novembro foi o Día contra a violencia de xénero e dende o centro sumámonos a dúas propostas. Unha chegou dende a ANPA e foi o colofón final dunha serie de actividades sobre a igualdade que se levaron a cabo en diferentes cursos. Trouxeron como agasallo unha camiseta co lema A NATUREZA É DIVERSIDADE, SÉ NATURAL, buscando tamén a súa vinculación co noso proxecto sobre os seres vivos en perigo de extinción e o coidado do planeta. E con ela posta bailamos a canción La puerta violeta de Rozalén.
A segunda proposta chegou da man de MIK. Recomendounos a lectura do libro Don caballito de mar e enviounos uns vídeos con algunha curiosidade sobre este animal tamén en perigo de extinción. Entre elas, que é o macho o encargado de xestar e traer á vida as súas crías, como sucede con outras especies mariñas. Ademais animounos á elaboración de xeito plástico dun cabaliño de mar similar ao da portada do conto por parte de todo o alumnado, así como a decoración das letras que conforman o lema das camisetas.
Deixamos aquí algunhas fotos, aínda que o lema non estaba de todo rematado, pois lle faltaban uns detalles gramaticais por engadir.
Graciñas á ANPA pola súa proposta e por ese traballo sobre igualdade e a tod@s pola vosa participación.
Imos a amosarvos algún material que temos á nosa disposición. Algún, así como o vedes, de uso mais libre na medida en que imos estando preparad@s e outro que vai sendo organizado en función de diferentes propostas. Un material que tamén nos sirve de soporte e axuda para tarefas posteriores en formato papel, de tal xeito que a tarefa sendo común teña en conta os diferentes puntos de partida. Cada un e cada unha temos diferentes maneiras de comprender unha mesma proposta e, polo tanto, trátase de ter á nosa disposición diferentes opcións para realizala.
Aquí vos deixamos algunhas das creacións que cada xornada saen das nosas mans e do noso enxeño, e que non soamente son resultado do pracer do xogo, senon que poñen a proba as nosas destrezas e a nosa ceratividade. No seu proceso de creación entran en xogo múltiples destrezas e habilidades que van mellorando coa práctica: a organización, a planificación da tarefa, a motricidade fina, o equilibrio, a orientación espacial, a percepción e a organización do espazo, as simetrías, o conteo, a capacidade para comunicarnos e chegar a acordos.... E a satisfacción de ter conseguido un reto e lograr plasmar o que temos na mente, e ademais por un mesm@, xa sexa en solitario o en compañía.
Foi o pai de Naia quen nos visitou esta vez para compartir con nós o seu talento. Un talento de novo musical.
Como sempre, todo comeza cunha invitación, que as nosas fantásticas familias sempre aceptan encantadas.
O pai de Naia ten moitos instrumentos, moitos, moitos, e, ademais, de diferentes lugares do mundo, así que tivo que facer unha escolla entre todos eles para a súa visita. Trouxo instrumentos de África, Brasil, do Caribe e de Irlanda. Nos días previos buscamos no mapa mundi onde se atopaban estes lugares en relación a onde nós vivimos. Ademais, escoitamos a unha escolla de músicos seleccionados por Roi, o pai de Naia, para ir entrando en situación.
E chegou o gran día. Roi tocou todos os instrumentos mentres nos contaba algunha cousiña de cada un. De momento ben atento@s. Logo chegou a nosa quenda. Puidemos tocar o instrumento que mais nos gustase. O que mais éxito tivo foi un que se chama Steel pan, xa veredes. Logo Roi sacou dunha maleta unha chea de instrumentos mais pequenos, moitos feitos por el mesmo, para que puidésemos tocar todos xuntos e facer agún xogo de ritmo. E, para rematar, bailamos libremente unha rumba de Castrelos.
Outra xornada estupenda, de novo un luxo poder vivir esta experiencia.
Moitísimas grazas a Roi e tamén grazas aos mestres que nos acompañaron, que non dubidaron en probar tamen eles os instrumentos 😉
Aquí está o noso Magosto. Houbo música e baile, xogo libre e outros xa mais organizados nos que precisamos en ocasións de máxima concentración, equilibrio, puntería...
Logo de tanto desgastar hai que repoñer forzas cas castañas ben quentiñas que Alfonso e Mariluz estiveron asando para nós. Pero non hai Magosto sen caras enzoufadas de cinza.
Grazas a tod@s os que fixeron posible vivir as nosas tradicións e desfrutar dunha mañá solleira e feliz: Alfonso, Mariluz, Rocío e todo o profesorado, así como ANPA, que aportou as castañas e e a leña.
E aquí chega o prometido, as creacións cas follas de outono sobre as súas fotografías en branco e negro.
Desta vez unimos as experiencias levadas a cabo en cada un dos contos para crear un mural de outono.
Chegou un novo conto de Outono e unha nova experiencia plástica. Esta vez tíñamos a nosa disposición: témperas con cores desta estación, plantillas, esponxas e dous anacos ben grandes de papel branco. A nosa tarefa: experimentar estampando, emprengando as dúas partes das plantillas con formas de follas.
A elección da plantilla e a cor era libre, así como o lugar de colocación. Soamente tiñamos que compartir cos demais e pedir axuda cando o necesitásemos.
A desfrutar!!!
Segundo día de charcos, de trasvases, de saltos, de construir canles cas que dirixir a auga, de balbordo...
Pero non sempre é así. Hai uns días non había charco, e algúns decidiron tentar crealo ca auga das botellas. E chegou a explicación da función desa auga, da necesidade dun uso axeitado da mesma, xa que é un ben escaso,... E de que íamos a xogar e desfrutar no charco cando a natureza nos agasallase ca chuvia e a chuvia co charco.
E nun deses días, o que aquí vedes, no medio do xogo escóitase unha voz que di: "gracias lluvia!!"
Xa comezou a andar hai xa uns días a nosa pescuda sobre os talentos que hai nas vosas familias. E dun deses talentos, sae esta visita.
Todo comeza cunha invitación para compartir ese talento musical de Bea, a nai do noso compañeiro Alexandre. Ela acepta encantada e ben a compartir con nós unha chea de cousas. A amosarnos fotografías de cando cantaba na ópera, a propoñernos representar un anaquiño de unha, para o que necesitará alguén que faga de pai e alguén que faga de morto. E non pensedes que foi fácil, tivemos que facer sorteo. O papel de pai tocoulle a Naiara e o de morto a Nora. O resto tiñamos que chorar rodeando a Nora. Pero antes, como saber o ton no que cantar? Pois Bea tiña para iso un obxecto máxico que, cando o achegabas á orella logo de darlle un golpiño, facía soar a nota LA. E fomos probando, por suposto. Xa preparados, a soprano toma o ton e a cantar!!! E menudo volume!!!
A cousa non quedou aquí, pois amosounos outro obxecto para saber a velocidade á que cantar e tocar, un metrónomo. E volvemos experimentar, desta vez cantando "cumpleaños feliz" a distintas velocidades.
E ensinounos o libro de partituras que hai que aprender para interpretar unha ópera e contounos que sempre lle gustou a música e que a súa era unha familia de gaiteiros. A ela custoulle un chisquín que lle deixaran tocar a gaita, pero tivo un apoio fundamental, a súa avoa. E non ía a marchar sen tocarnos este instrumento, claro.
Un pracer, moitas grazas por esta oportunidade e por compartir con nós este talento, foi un privilexio.
Quen decide a forma que debe ter unha casa? Ou o deseño dos seus espazos? Porque, para ser un fogar, unha casa debe acollernos e debemos sentirnos a gusto nela. E cando a imaxinación todo o fai posible...
Quen dixo que non podíamos poñerlle un montón de espazos dende os que ver as estrelas fugaces?
Aquí aparecen así sinalados
A diversión non ten que ver ca cantidade de cousas que temos,
senon co que facemos con aquelas que temos a man.
